‘Ik hoeft niet per se in ´the picture´ te staan, maar juist omdat ik nu bezig ben met af en toe buiten mijn comfortzone gaan, deed ik het toch. Het viel mee en het was leuk om te ervaren.’
Sam, wat maakte dit gesprek spannend voor jou?
Dat kan ik niet precies beschrijven. Ik houd er niet zo van om in de belangstelling te staan, daar voel ik me van nature niet comfortabel bij. Toch ben ik wel iemand die, als ik op zoek ben naar een opleiding, lees wat andere mensen ervan vonden. Een tijdje geleden deed ik een opleiding tot Agile coach, maar daar was ik lang niet zo enthousiast over als over deze opleiding. Ik dacht opeens: als ik hier zo enthousiast over ben, dan is het, ondanks dat het spannend voelt, juist leuk om mee te werken als de vraag komt of ik er wat over wil vertellen.
Waarom deed je de training coachtechnieken?
Ik heb altijd al veel interesse in coaching gehad. Omdat het soms voelt alsof er een wildgroei aan coaches is, wuifde ik die interesse steeds weg, maar soms past iets gewoon goed bij je en wil je er meer over weten. Na deze vierdaagse training ben je absoluut geen volleerd coach, maar krijg je wel de basis van het vak en veel handvatten mee.
Tijdens de training neemt iedereen zijn of haar eigen coachvraag mee en vervolgens coachen de deelnemers elkaar op deze praktijksituaties. Door telkens af te wisselen tussen de rol van coach en coachee, krijg je niet alleen meer inzicht in je eigen valkuilen tijdens het coachen, maar ook in de achterliggende thema’s en patronen die daar een rol in spelen.
Welk moment uit de training heeft indruk op je gemaakt?
Een oefening die me bij is gebleven, is de modelleeroefening. Bij deze oefening is het de bedoeling dat je elkaars houding en mimiek spiegelt. Iemand haalt een herinnering terug waarbij een sterke emotie werd ervaren en vertoont daarbij ook de fysieke kenmerken die op dat moment te zien waren. Die persoon gaat daarmee dus terug naar zijn gevoel. En degene die spiegelt ervaart daardoor vaak hetzelfde.
Degenen die ik spiegelde had een heel beladen situatie die mij erg naar de keel greep. Wat ik vooral leerde, was dat het belangrijk is om na zo’n oefening het gevoel en het onderwerp terug te geven aan de ander. Dat lukte in eerste instantie niet. Ik bleef een heel zwaar en drukkend gevoel houden, terwijl ik dat voordat we aan de oefening begonnen niet had. Ik zei wel dat ik het teruggaf, maar iedereen zag dat het me nog steeds aangreep. De trainer was hier gelukkig heel scherp op en liet me het teruggeven van het gevoel nogmaals bewust uitvoeren.
Het was een vreemde ervaring, die tegelijkertijd heel leerzaam was. Ik realiseerde me dat dit is wat in het dagelijks leven vaak gebeurt: je neemt onbewust en ongewild de emoties van anderen met je mee.
Hoe was dat toen iemand jouw herinnering spiegelde?
Ik had een blije emotie, dus de ander zei tegen mij: ‘Ik wilde dit gevoel helemaal niet teruggeven. Het was wel lekker’.
De vraag of deelnemers een belangrijk moment willen delen, zorgt er vaak voor dat de energie in het gesprek omhoog gaat. Alsof deze vraag niet de oren, maar juist een ander deel in iemand raakt. Het delen van zo’n moment vormt een mix tussen kwetsbaarheid, enthousiasme en inzicht. Dat enthousiasme is ontwapend en opent de weg naar meer verhalen en het delen van waar mensen mee bezig zijn.
Wat ben je gaan doen na de training?
Een, voor mij, steeds terugkerend thema, is dat ik wat vaker mag vertragen. Minder als een sneltrein doordenderen, maar de tijd nemen om te bij mezelf na te gaan wat ik belangrijk vind, wat er gebeurt en hoe ik kan reageren.
Tijdens de training hoorde ik van een aantal andere deelnemers dat ze af en toe een aantal dagen alleen weggingen. Dus toen die kans zich onlangs opeens voordeed dacht ik, laat ik dat ook eens proberen. In de waan van de dag is voor veel dingen geen tijd, maar tijdens dat weekend had ik opeens de tijd en de aandacht om een boek te lezen. Het werd Miracle Morning van Hal Elrod.
Sta je nu elke dag om 5 uur naast je bed?
Ja, al moet ik bekennen dat het op mijn vrije dag soms een uurtje later wordt. Mijn zoontje is rond 7 uur wakker en voor die tijd opstaan geeft me de tijd om in alle rust een aantal dingen te doen waar ik veel aan heb. Het boek heeft als uitgangspunt dat je aan elk van de 6 activiteiten (stilte, affirmaties, visualisaties, oefeningen, lezen en schrijven) 10 minuten besteedt. Ik leg de focus vooral op mediteren, beweging in de vorm van yoga of pilates, en lezen. In die tijd lees ik bijvoorbeeld mijn aantekeningen van de training terug. Zo houd ik mijn kennis levend.
Het interviewen van, en spreken met, deelnemers kent overeenkomsten met een coachingssessie. Besteed echte aandacht aan de mens met wie je spreekt. Wanneer je interesse toont en luistert naar wat iemand beweegt, is bijna iedereen bereid is om iets te delen. Ook al is dat voor sommige mensen een stap buiten hun comfort zone. Juist de beweging die iemand maakt om uit zijn/haar comfortzone te stappen, geeft jou als gesprekspartner en coach steeds weer meer ruimte om goede vragen te stellen. Juist ook de vragen die lastig zijn. Je hebt elkaar nodig, zonder gedurfde vragen geen gedurfde antwoorden. Zonder discomfort geen groei.
